Marianna, mamma, oggi mamma di tutti, chissà unni si, ti persi na timpesta,
sutta l’acqua chi scinnia comu lacrimi di Diu.
Forse si vicina e nun ti vidu,
forse chianci e nun ti sentu, lu ventu ti porta luntanu, ma lu to’ nomi resta nu li cori di cu ti voli beni.
Tutti ti circamu, Marianna,
supra la terra e ‘n celu,
cu li manu friddi e l’arma ca trema, e u cori chinu di speranza.
A mamma è l’arma,
è la casa quannu tuttu crolla,
è la luci quannu cala la notti,
è la forza quannu nun c’è chiù forza.
Marianna, tornu ogni iornu a chiamarti,
u mari si mischia cu li lagrimi, e ogni goccia mi pari un to’ passu,
comu si tornassi pianu pianu versu casa.
Torna, mamma,
torna cu lu to’ surrisu di suli, fa siccari sta terra chi chianci, e ni la pioggia portaci la to’ paci.










